کو ئی پانی وے پیتا کرو ظلم شریفاں تے کیں چج نال کیتا کرو
بس ہارن کر چھوڑے گل تیڈی ذات دی آہی اَساں وَسدے گھر چھوڑے
کوئی چادر پئی چبھدی اصل نبھا ویندے کم اصلاں تُو نہیں نبدی
گھا کپدی آں راہ کر کے کیڈا خوش بیھٹا ایں میڈی جھوک تباہ کر کے
کوئی سبزی سے تُل گئی اے توڑ نبھاون دی گل ڈھولے نوں بُھل گئی اے
جتتی بازی وے ہر جائیے نازک باواں وچ دل کہند ا اے مر جایئے
کوئی درد مُکا گے نی گھاٹے سجناں دے ساڈے امن ونجا گے نی
کوئی بوچھن رنگ ہوسی مُدت توں سکھدے آں کدوں ڈھولے دا سنگ ہوسی
کوئی سڑکاں تے گڈ جاون سوکھے نہیں مِلدے جیڑے سوچ کے چڈ جاون
کوئی پیڑی اُتے با گئی آں ٹُر گیا سجن میڈا باواں سکدیاں راہ گہیاں
کوئی لکڑی تے رنگ ملیا چھوڑ کے دُکھیاں نوں ماہی غیراں دا ونج بن یا
کُھرے مٹ گے وے پیراں دے ضد کر باندا ایں آکھے لگ کے وے غیراں دے
اَساں سگرٹ لا چھوڑی رُت آئی ملنے دی ڈھولے قید وددا چھوڑی
میرا ما ہی کشمیراں دا وس نال نہ سٹساں نہیں پتا تقدیراں دا
لمبی ندی کشمیر دی اے طعنے نہ دیو لوکو ساری گل تقدیر دی اے
کوئی مغزی وے چولے دی روون نہیں دیندا واہ مرضی وے ڈھولے دی
سارے صدمے وے جڑ ویساں تداں ماہی آ مل سی جداں رو رو مر ویساں
|