ہر  کیں کوں وطن عزیز  ہوندے  ہِم ہاں میں  بدبخت  بُھلائی  بیٹھاں
اِک  تیں  سنگ  دِل  دی سنگت کی تے ہر  کیندے  نال ونجائی بیٹھاں
وے  جہیڑا  خوش بیھٹا اے وچ غیراں دے اُسے درد توں کمر ناوائی بیٹھاں
طورے نہیں توں کول  اَج میں اُجڑے دے تیڈی  یاد دا سینے لائی بیٹھاں

وے اُنج پنڈی تے  پشور  لگا  جاندا  وے  عیسی  خیل دور تے نہیں
ساڈے  وطناں تے پھیرا کیوں نہیں پاندا وے عیسی خیل دور  تے  نہیں
 

تیڈے   نال   لا    کے   اَساں   کٹھیاں  کی  ڈھولنا
وسدے    جہاں     نال      چڈیا       اے  بولنا
طعنے     دے    دے    مینوں   جگ   اے   بُلاندا

وسیں شالا   کدی   میرا   دل   نہیں   سی    توڑیا
ہویا   کی    اے    اَج   مُکھ   میتوں  کیویں موڑیا
راتی     ساری   ساری   کولوں   نہیں  سی   جاندا

سندھ  دیاں   پتناں  نوں   بُل  تے  نہیں  گیا  توں
اکھاں   کیوں   چُرایاں   ماہی کہڑے پاسے  گیا  توں
بھولا       فجرے    دا      شامی   گھر    آندا

راتاں  دیاں  نینداں  پلے   سوچاں    دے   پراگے  نی
لوکاں   نوں   میں  کی   کراں  سجن  نہ  لاگے  نی
تیڈے     باجوں        ساڈ ا    پیار      کُرلاندا

ہر   پاسے    دسدے   نے   تیرے ہی  نظارے  وے
تیڈے  باجوں  ساڈے  اور  کہیڑے  نے سہارے  وے
تیڈا      نِت     دا   وچھوڑا      جان    کھاندا

ہوندے  سی  ملاپ  جدوں  تیڈے  میڈے  راواں  تے
رکھدی    ساں   مان  چناں  تیریاں  میں  باواں  تے
میڈی    گل    نوں  توں  بُجھے   نہیں  سی  پاندا

اپنڑیاں     دُکھاں     دا   میں  رانجھا  تینوں  جانیا
ہیر      مر جانی   وانگوں   رانجھا   تینوں   جانیا
تُوں     وی     رانجھے   وانگوں   جوگی  بن  آندا

سسی   وانگوں  تھلاں   وچ    رُل  کے  نہ  مر جاں
جِندڑی    ملوک  جئی  میں   تیڈے  ناویں  کر جاں 
جیڑا        پیار        کرے        او   پچھتاندا

تیڈیاں   وچھوڑیاں    نوں میں  سانب  سانب  رکھیا
یاداں    تے     اُڈیکھاں    والا   زہر  اَساں  پھکیا
میڈا        پیار          تیرے       ترلے   پاندا

پُھٹ    دی   سویر   وانگوں   آ جا  ہُن  آ جاوے
دِل    مر جانے  نوں  تے   کُجھ  سمجھا  جا  وے
کوئی      کاں       نہ      بنیرے   اُتے    باندھا

نیناں    دیاں   ڈوریاں   وچ   رنگ  تیڈے  پیار  دا
دِل    تینوں   گھڑی  گھڑی  ایویں  نہیں  پکار   دا
ڈھولا      کملا      اے    پیار      توں   ولاندا

پلے     وچ     پائیاں     اَساں     سبھے   بدنامیاں
فیر   وی      مقدراں     اِچ      ہِن     بدنامیاں
دِل      توڑیے      تے       رب      رُس   جاندا

تکدی   آن   راہ    تیڈا     بوہے    اِچ   کلھو  کے
سدراں      دے    ہار    اَساں  رکھے  نے  پرو  کے
روح       کلا    ہووے     او    وی    پچھتاندا

جُلیاں     نے     میرے       اُتے    کالیاں   ہنیریاں
گھر  گھر     گلاں     ہون     تیریاں  تے   میریاں 
گھر     اپنا       وی       کوئی    نہیں    بلاندا

لوکاں    دی     زبان    دس  کیویں  روکاں  سجناں
کول    ہوویں  لوکاں  نوں  میں  فیر  ٹوکاں  سجناں
جَنناں      خَنناں      مینوں     اکھیاں    دکھاندا

آخری  نے  ساہ  میرے توں وی  نہیں جے کول  وے
اکھیاں    نمانٹریاں    نوں   تیری   پرچول     وے
ہتھی          بریؔ      دا     جنازہ     دفناندا